साहित्य

नेपालगन्ज । बाँकेको खजुरा गाउँपालिकामा शनिबारदेखि बृहत् साहित्य कार्यक्रम आयोजना गरिने भएको छ । खजुरा प्रज्ञा प्रतिष्ठानले प्रतिभाको खोजी गर्नका लागि साहित्य कार्यक्रमको आयोजना गर्न लागेको हो । खजुरा प्रज्ञा प्रतिष्ठानका उपकुलपति डा. ईन्द्रबहादुर भण्डारीका अनुसार विभिन्न ७ विद्यामा ३ दिन कार्यक्रम आयोजना हुनेछ । जसमा गायन, नृत्य, चित्रकला, निबन्ध, कविता, उखान र वक्तृत्वकला रहेको उपकुलपति डा.भण

बाबु जाऊ दूध लिएर आऊ ! छोरा मुर्मुरिँदै पसल जान्छ । हातमा दूधको पोको समातेर आउँछ । सँगसँगै एउटा सेतो पानामा आमासँग लिनुपर्ने हिसाब लेखेर दिन्छ । हिजो पसल जाँदाको २० रुपैयाँ, आज बिहान तरकारी किन्न जाँदाको २० रुपैयाँ, तपाईंका लागि औषधि लिन जाँदाको २० रुपैयाँ, यस्तै–यस्तै बाँकी हिसाब .......... । ओछ्यानमा थला परेकी आमाको मन अमिलो हुन्छ । सेतो पानाको अर्को छेउमा लेख्छिन्, ‘बाबु मैले तिमीलाई जन

‘आऊ आऊ मेरै छत्रछायामा बस म तिमीहरूलाई साथ, सहयोग, सल्लाह, हौसला र प्रेरणा सबै दिन्छु ।’ स्यालले अनुरोध ग¥यो । केही नसोची मौन समर्थन गरेर बसिहाले एक हूल मृगहरू । होमा हो मिलाउँदै हिँडे केही समय । हस् हजुर भन्दै गए आफ्नो अस्तित्वको बोध नै नगरी । बिस्तारै छट्टु स्यालले मृगहरूमाथि आफ्नो सम्पूर्ण अधिकार जमाउन थाल्यो । उनीहरूका सम्पूर्ण व्यक्तिगत स्वतन्त्रताहरू पनि हनन हुन थाले । एक दिनको कुरा व

‘यो तीजमा त जसरी भए पनि रानीहार बनाउनी हो ।’ विदेश गएको लोग्नेसँग फोनमा भन्दै थिइन् अनिता । एउटा रोजगार दाताको भिसामा धेरै कामदार ल्याउँदा रैछन् । उदास हुँदै रमेशले भन्यो– ‘सोचेजस्तो भएन सात महिना हुँदा पनि काम पाएको छैन ।’ ‘सरकारी विद्यालयको जागिर छोडेर आएको पाप लागेको हो यार तँलाई’ दुखेको घाउमा नुन छर्किंदै थियो रमेशको साथी गोपालले । ‘मनोबल बढाउनुपर्छ हतोत्साही नगराउनुस्, गोपालजी’ रमेशको अ

गुल्मीबाट आमन्त्रित रिक्सा नम्बर १ ले भन्यो, ‘जे हुन्छ अब राम्रै हुन्छ बुझ्नोँ । मैले त न्वारानको दिनदेखि नै मुस्किलले पिच बाटो देखेको छु होइन भने सधैँको खाल्डाखुल्डी । शरीर बिग्रिएर पूरै खुकुलो भैसक्यो ।’ यसैमा रिक्सा नम्बर २ थप्न थाल्यो, ‘ओहो ! मेरो त कुरै नगरौँ अहिलेसम्म खुट्टा दुखेर भतभती भएको छ । हैन यति धेरै बोल्न जान्या छन् विकास गर्न भने किन जान्दैनन् मुन्छेहरु ।’ अब पीडा पोख्ने पालो

कलेजमा बिदा भयो । एक दुई दिन त ठीक छ पन्ध्र दिन के गर्ने ? साथीहरूबीच बोन्जी जम्प गर्न जाने सल्लाह भयो । सबै जना यो विचारले साहै्र उत्साहित भए । सधँै उनीहरूले बोन्जी जम्प टेलिभिजनमा हेर्ने गरेका थिए तर आफ्नो देशमा पनि सुरुआत भएकाले खुसीको सीमा थिएन । सबै जना बोन्जी जम्पिङ गर्ने स्थानमा पुगे । ठूलो अग्लो डरलाग्दो भीर । भीरमा अलिकतिसम्म परेको स्थान त्यहाँबाट तल हामफाल्नुपर्ने । सबै जना टिकट काटेर

‘नागरिकताको फोटोकपी र दुई वटा फोटो ल्याउनुस् ।’ मेरो चेकबुक हेरेपश्चात नागरिक सहायता कक्षको कर्मचारीले भन्यो । मैले दुवै दिएँ । फाराम दिँदै भन्यो– ‘खाता एक्टिभका लागि हाकिमको तोक लगाएर ल्याउनू ।’ म प्रबन्धकको कार्यकक्षमा निवेदन लिएर छिरँे । काम छिटो गराउने मनसायले निवेदन दिँदै भनेँ, ‘हाकिम सा’ब नमस्कार । म फलानो अफिसको कर्मचारी हो ।’ ‘नमस्कार । ए, हजुर सरकारी कर्मचारी नै हुनुहुँदोरहेछ । सर

कपिल र कोपिला गहिरो प्रेमकुण्डमा डुबेछन् । समय बित्दै गएपछि उनीहरू त्यो कण्ुडबाट बाहिर निस्कन नसक्ने अवस्थामा पुगेछन् । कारण रहेछ, सानैदेखिको साथ, मोबाइल र उर्लंदो बैँस । उनीहरू प्रेम कुुण्डमा डुबेको खबर एक कान दुई कान हुँदै समाजको मैदानमा पुगेछ । समाजमा प्रेमचर्चा हुन थालेपछि कोपिला झस्की । उसले कपिललाई भनी– ‘अब हाम्रो तुरुन्त बिहा हुनुप¥यो कपिल ! विलम्ब नगरी, मन्दिरमा गएर बिहे गरौँ ।’ कपि

‘हेलो रमेश के छ ? ‘प्रतिबद्ध’मा प्रकाशित तेरा कथाको निकै चर्चा छ नि हो र ?’ ‘नेपालमा अरूको कथा पढ्ने र त्यसको प्रशंसा गर्ने बानी भएका पनि रहेछन् ।’ जो भेटे पनि भन्छन्– ‘रमेशले त यसपटक मास्टरपिस कथा लेखेछ, गजबको जीवन्त चरित्र खोजेछ उसले । कहाँ भेट्टाइस् तैँले यस्तो जीवन्त चरित्र ? त्यस पात्रको दुःख, कष्ट र विद्रोहको त्यति सजीव चित्रण गर्न पक्कै पनि तैँले त्यसलाई राम्ररी चिनेको हुनुपर्छ । राम