विचार

विष्णुकुमारी चौधरी । कुरा २०५८ सालको हो । कक्षा ८ मा बर्दियाको जनकनगरस्थित श्री जानकी माविमा पढ्दा निकै हैरानी भोग्नुप¥यो । बुबा जनयुद्धको पक्षमा हुनुहुँदो रहेछ । सबै गाउँघरमा राज्यआतंक थियो । सेना र प्रहरी घरमा आउने र अनेक प्रश्न गर्ने गर्थे । यो आतंककारीको छोरी हो । त्यसैले आतंककारी गतिविधिमा संलग्न छ भन्ने उनीहरूको ठहर थियो । मलाई के थाहा र ! म त सानै थिएँ । अहिले पनि बोल्ने र लेख्ने सीप

हमासको चंगुलबाट बन्धक छुटाउनसमेत इजरायल असफल रह्यो । उसले सारा उपाय लगाउँदा पनि ऊ बन्धकसम्म पुग्न सकेन । यतिसम्मकि हमासले बन्धकहरूलाई कहाँ लुकाएको छ भन्ने सुइकोसम्म पाएन । कुनै बेलाको गुल्जार गाजा सहर खण्डहरमा परिणत भएको थियो । सहरका गगनचुम्बी भवनहरू जमिनमा इँटा, बालुवा र फलामका थुप्रामा परिणत भएका थिए । स्कुल, कलेज र मस्जिद खण्डहर बनेका थिए । मानिसहरूको जीवन नारकीय भएको थियो । हजारौँ बालबालिका, म

विश्वका शक्ति राष्ट्रहरूको अति महत्वाकांक्षा र निरन्तर बदलिँदै गएको शक्ति सन्तुलनको मारमा अहिले स्वयम् संयुक्त राष्ट्रसंघ कतै आफैँ निकै निरीह हुँदै गएको त होइन भन्ने प्रश्न उठेको छ । हालैको युक्रेन संकट र मध्यपूर्वमा यो संस्थाले आफ्नो भूमिकालाई अपेक्षित रूपमा देखाउन नसकेको कुरा जगजाहेर छ । कतिपय अवस्थामा संयुक्त राष्ट्रसंघले गरेका अनुरोध र आह्वानलाई शक्ति राष्ट्रहरूले बेवास्ता नै गरेको देखिन्छ । न

संगीता श्रेष्ठ । दुई देशबीच होस् वा दुई समुदायबीचको द्वन्द्व, त्यसको नकारात्मक परिणाम महिलाले नै भोग्नुपर्छ । रिस साँध्ने माध्यम महिलालाई बनाइन्छ । भूगोल, धर्म, जाति, समुदायको युद्धमा स्त्रीको शरीर ‘हतियार’ बन्छ । अनि बलात्कार र यौनहिंसाको भयावह अवस्थामा तिनै महिला पर्न विवश हुन्छन् । शक्ति, सत्ता र प्रतिष्ठाका लागि हुने युद्धमा प्रायः प्रत्यक्ष रूपमा जोडिएका हुन्छन् पुरुष । अनि तारो बनाइन्छ

अर्जुन सुबेदी । सानोमा जब अलिअलि थाहा पाउने भएँ, मेरा बा मेरो भविष्य र परिवारका लागि २/४ पैसा जोहो गर्न परदेसिनु भएको रहेछ । कहिले मुग्लान त कहिले कता गएर पसिना चुहाइरहनुभयो बाले । आफूले पढ्न नपाएको कुरा सम्झँदै मेरा बाले मलाई स्कुल भर्ना गरिदिनुभयो । म पनि स्कुल जान थालेँ । समय मिलेसम्म बाले मेरा हात समाउँदै स्कुल पुगाउनुहुन्थ्यो, लिन पनि जानुहुन्थ्यो । घरमा आमालाई मेरा लागि मिठो खाना नास्ता ब